miércoles, 8 de abril de 2009

Pura emoción

Semana plagada de emociones y sensaciones , unas buenas, otras no tanto, pero de todas espero sacar lo mas positivo.
El lunes después de doscientas mil llamadas, consigo que me devuelvan una, premio un trabajo, casi nada solo una sustitucion de 8 ocho días, pero por algo se empieza. Es de auxiliar de geriatría en un centro donde años atrás ya estuve trabajando, y lo mejor es que es posible que encadene otras bajas y vacaciones hoy fui para llevar los papeles y me lleve una grata sorpresa, pues algunas de mis antiguas compañeras todavía están allí, y se alegraron de mi vuelta(al menos eso me dijeron, jajajajajaja).
El martes(vamos por días), mi marido tuvo visita con el especialista en radio, bueno, este es poco dado a no ser demasiado claro.....nos dijo que "parece que...en principio....todo va bien....", salimos aliviados, pero sin que nos acaben de quitar el peso de encima, tendremos que esperar al mes de junio que le van a hacer mas pruebas.
Ayer Pol en rehabilitación empezó a usar las muletas, y hoy casa en cuando lo he visto andar tres pasitos como que me emocioné, y no pude evitar que se me cayeran unos lagrimones como melones.
El lunes(volvemos para atrás), también estuve en Servicios Sociales de mi cuidad, ya os conté que tiempo atrás fui y que salí muy desmoralizada, pues bien esta vez parece que tengo otras opciones. Me comento que si quería podía mandarme a ver si Caritás podía echarnos una mano, en principio yo era muy reacia, como que me daba apuro tener que recurrir a ello, pero me metí en el cu.. el poco orgullo que me quedaba y acepte lo que pudieran ofrecerme.
Hoy....y es que no paro quieta, estuve otra vez en S.S(jo que mal queda eso), ya que tenia que recoger unos papeles y me encontré con una carta para entregar esta tarde en caritás, o sea que allí me tenéis en medio de un montón de gente con las mismas carencias que nosotros, pues eso que nos van a dar ayuda en alimentos durante dos meses, no es nada del otro mundo, ni ninguna familia podría vivir con lo que dan, pero considero que el esfuerzo que hacen para poder atender todas las demandas es muy grande, y lo peor de todo es que las expectativas de cara a un futuro inmediato no es nada bueno para mucha gente.
Además, me dieron dinero en efectivo para pagar un recibo de luz de los que tengo atrasado, este mes como mínimo no me la cortan....
Y también he entrado en una bolsa de habitaje donde te pueden proporcionar pisos de alquiler a precios mas asequibles de lo que estamos pagando, espero que en un par de meses pueda cambiarme , ya que el alquiler que pagamos(680€, si lo habéis leído bien...), pasaríamos a uno de máximo 450€, con lo que la cosa seria mas suave.
Y lo dicho, de todas estas movidas solo pienso quedarme con lo bueno, que no es poco.
Si sabéis leer entre lineas, seguro que vosotros también le encontréis la parte positiva.
Me siento mal....y al mismo tiempo me siento bien, no hay quien me entienda!!!!.

14 comentarios:

Striper dijo...

Me alegro que se dibuje una sonrisa en tu cara de vez en cuando. Besos.

menta fresca, aufàbrega i maria lluisa dijo...

Bé, ja torno a ser aqui,
Anem a pams.
Tot això ho estàs fent tu soleta? Calla, no vull sentir la resposta que ja la sé. Dons alguna d'aquestes coses que parles, et podria "sustituir". O per un cop m'equivoco i ja ho fan?
Canvi de tema.
M'agrada el look nou del bloc i ja veuràs com la feina et tindrà continuitat. Probablement més de la que esperes...
MUACS

Marta dijo...

Striper
et puc asegurar que hi han molts es sonriures que res mes.....de llagrimes tambe ni han!!!.

petonets.

Marta dijo...

Mª mercè
que bè que siguis aqui de nou!!!.
Anem a pams.
Si reina sempre me tingut que espavilar jo soleta...."el sustitut" sempre pasa de tot olimpicament, ja veus de que em quiexo...
Has vist que primaveral que estic, jajajajaja.Ja tenia ganes de cambiar una mica, em feia fins i tot mandra a mi entrar al meu blog.
Ojala tingui continuitat....aixo espero.
molts de muacs per tu i tambe "petonicos".

Aniña (@vampyevil) dijo...

animo guapa!!!
veo que ves una luz intermitente... aferrate a ella... puede que solo sea intermitente pero cuando este dada te ayudara a ver las cosas de otra manera no crees?
besitos

mardelibertad dijo...

Te entiendo perfectamente mejor no preocuparse de lo que no paso y la sonrisa que desmorezca.
Besos

Garbí24 dijo...

En la vida com en el cinema son moltes les coses que es solucionen en l'ultim instant , no et preocupis que tot sortirà bé.

Elsis dijo...

Marta querida, esa luz que se ha encedido aunque no sea la solución por lo menos te cambia en parte la vida, y eso del trabajo me hace muy feliz!
Que tu hijo haya empezado a caminar y que tu marido esté mejor ya es bastante.
Entiendo que no estés del todo bien, pero mirá el lado positivo, te quiero!

Besitos, preciosa!

Marhya dijo...

Tranquila, Marta, si hay quien te entienda y es lo más normal. Al menos se van abriendo algunas puertas, va entrando la luz, ya verás que todo termina bien.
Besos.

Martha! dijo...

com tu dius, almenys intentes trobar la part positiva, i això és més que important Marta.
espero que la sort et somrigui aquests dies, i sempre!

un petunet^^

Alejandro dijo...

Quizás las soluciones momentáneas o inciertas o las alegrías de a pequeñas dosis no sean lo optimo, pero ayudan a mantener viva la esperanza, a mantenernos en pie y luchar por lo que es de ley, por nosotros y por los nuestros.
Dicen que el solo siempre esta, quizás estos tímidos rayitos por entre las nubes sean prueba de aquello, un beso y suerte en todo

YBloom dijo...

Acabo d'arribar, Marta!
Ànim i cap abant!! Ets una campiona!!!
"Que la suerte te acompañe!" i que no t'abandoni mai més.
M'alegro moltíssim pels avanços dels dos homens de casa. Un petonàs per a ells i un de més gran per a tú, que t'ho mereixes!! Ja voràs com aviat acabarà de sortir el sol -encara que avui encara plou-.
Ens veiem.

Ana A. dijo...

Corazon ... ¿que te digo? ... simplemente: ESTOY

Fran dijo...

Si hay algo que sin duda aprendemos detras de tus palabras, de tus dias y tus noches, de tu dolor, es que en esta vida podemos superar todo, que lo unico que no podemos perder es esa media sonrisa con la que afrontar la desesperacion mas absoluta porque cuando no ves nada en el espejo por las lagrimas , esa media sonrisa aun la sentiremos y nos dara una esperanza para seguir caminando.
Si algo nos enseñas es que hay que aceptar lo que venga y seguir luchando para seguir, porque la jodida vida no para ni nos da un respiro. Pero no podemos consentir que nos lelve por delante.