jueves, 10 de septiembre de 2009

Renacer

Entre el amor y la sombra
me debato: último yo.

Prendido de un débil sí,
sobre el abismo de un no,
me debato: último
amor.

Tira de mis pies la sombra.
Sangran mis manos, mis dos
manos, asidas al frío
aire : último dolor.

Éste es mi cuerpo de ayer
sobrevivivendo de hoy.

Ángel González- Final

6 comentarios:

Striper dijo...

Nunca es un ultimo amor!!!

Isabel dijo...

Aunque sea el último amor, que no te pille con tristeza. Nada de sobrevivir... se trata de VIVIR, con mayúsculas. Besitos.

VALENTIN dijo...

cariño, hoy es siempre todavía. Hoy se puede aun: amar, sonreir, querer, exparsir una carcajada con todo el impetus, hacer lo que desees y por un instante olvidarte del mundo ... vive, sueña, ama.
Sabes que siempre estás cerquita de mi.
Te dejo abrazos con todo mi cariño!

thot dijo...

Me encanta A. González, pero demasiado pesimismo en este poema..mmmm..QUE NO SE TE CONTAGIE EHHHH???
Mucho ánimo y sonrie con fuerza.
Un beso.

lisebe dijo...

Bello poema pero un poco tristón!!!

Animo cielo!! vale??

Besitos con cariño

Xarnego dijo...

El pervenir encara esta per vindre,
crec que compren cada un, dels teus laments,
de vegades l’anima camina per llocs
on el cos no hi es.

Perdó per escriure poc, tothom te quelcom ferit l’anima.

Sempre m’agrada llegir el que vols treure a fora.